پس از به پایان رسیدن درمان ارتودنسی، احتمال برگشت دندان ها به موقعیت اولیه وجود دارد، به همین دلیل از ریتینر(retainer) یا نگهدارنده استفاده می شود تا نتایج حاصل از درمان ارتودنسی حفظ شوند.
از آنجا که بافت های اطراف دندان ها شامل الیاف لثه ای و استخوان نگهدارنده ی دندان ها، به طور مرتب در حال تغییر و بازسازی هستند و دندان ها نیز تحت تاثیر نیروهای وارده از گونه، زبان و لب ها قراردارند، می توانند حرکت کنند و به حالت اولیه ی قبل از درمان برگردند.
برای کاهش احتمال برگشت به حالت اولیه، بعد از پایان درمان نیاز به استفاده از نگهدارنده است، این نگهدارنده ها براساس تشخیص ارتودنتیست شما و با توجه به شرایط دندانی شما به صورت ثابت یا متحرک تجویز می شوند.
گاهی ممکن است به هر دو نوع نگهدارنده ثابت و متحرک نیاز باشد.
به خصوص در مواردی که مشکل در دندان های جلویی فک پایین باشد، از نگهدارنده های ثابت استفاده می شود. این نگهدارنده ها به صورت یک سیم نازک هستند که به سطح پشتی دندان ها چسبیده می شوند. نگهدارنده ثابت دیده نمی شود و نیاز به مراقبت و رعایت بهداشت دقیق دارد. ارتودنتیست ممکن است نگهدارنده ثابت را به صورت دائمی یا نیمه دائم تجویز کند.
نگهدارنده های متحرک دو نوع هستند:.
یک. پلاک متناسب با دهان و دندان ها که به صورت اختصاصی برای هر فرد ساخته می شود و متشکل از آکریل و سیم هست.
دو. نگهدارنده های متحرک از جنس یک نوع پلاستیک شفاف که به دلیل شفافیت، کمتر به چشم می آیند.
مزیت نگهدارنده های متحرک، امکان خارج کردن آن ها
برای رعایت بهداشت و هنگام غذا خوردن هست.
نکته ی مهم این هست که نگهدارنده ها را دقیقا مطابق با توصیه های ارتودنتیست خود استفاده کرده و در فواصل زمانی منظم ، جهت چکاپ مراجعه کنید.